Cały szpital zajmuje się następstwami urazów przy pracy, co ma istotne znaczenie w zagłębiu przemysłowym do jakiego należy Ludwigshafen. Panorama kominów unoszących się nad miastem przypomina o podporządkowaniu miasta fabryce BASF, mającej ciekawą historię i dalej zatrudniającej wiele osób, z których część będzie musiała zostać przetransportowana do szpitala karetką lub śmigłowcem z wykorzystaniem
sprawnie działającego lądowiska. Pacjent ze świeżym urazem, przywożony przez zespół ratowniczy wchodzi w standard postępowania. Sala reanimacyjna nie jest wykorzystywana tylko podczas zatrzymania akcji serca pacjenta, ale zawsze przy przekazywaniu pacjenta. Na tamtejszym SORze działanie jest ustandaryzowane i niezależne od ciężkości obrażeń. Jest zespół lekarzy odbierający uraz – dwóch anestezjologów, 3 chirurgów urazowych, jedna osoba z HPRS i dużo osób z personelu średniego. Przekazanie ma niezmienny, ustalony przebieg i każdy wie, co ma robić, dlatego nawet, gdy przyjeżdża pacjent w bardzo ciężkim stanie, nie ma popłochu i chaosu w postępowaniu.

W samej Klinice HPRS codziennie wykonuje się wiele zabiegów. Klinika składa się z kilku
oddziałów (każdy oddział to osobne piętro wieżowca) i tak 3 oddziały dla osób z poparzeniami, w tym mniejszy oddział intensywnej opieki pooparzeniowej, 2 oddziały pacjentów chirurgii plastycznej i chirurgii ręki. Najwyższe 9 piętro zajmowali pacjenci dodatkowo ubezpieczeni z różnych klinik, którymi opiekowała się wyłącznie kadra profesorska. Sale operacyjne były w trzech różnych miejscach, co nieco utrudniało sytuację. Swoim czasem mogłem swobodnie dysponować i być tam, gdzie akurat działo się coś ciekawego, jednak jako osoba z zewnątrz, nie miałem klucza do drzwi bloków operacyjnych, więc zawsze dodatkowy czas potrzebowałem na znalezienie klucznika, który otworzy mi drzwi pomiędzy zabiegami.